Հաճախ տրվող հարցեր

Հոգեբույժը բժիշկ է, որը մասնագիտացած է  հույզերի, մտածողության և վարքային գործունեության խանգարումների ախտորոշման և բուժման վրա: Այլ կերպ ասած`բժիշկ է, որը տիրապետում է ոչ միայն ֆիզիկական այլև հոգեկան առողջության հետ կապված խորը գիելիքներին, ինչպես նաև նրանց միջև եղած փոխկապակցվածությանը:

1. Տրամադրության անկում, որը կարող է տևել մոտ 2 շաբաթ, նույնիսկ եթե չկա որևիցե էական պատճառ:
2. Վարքային խանգարումներ կապված տարած սթրեսային իրավիճակի, կոնֆլիկտների, մտերիմի կորստի հետ:
3. Տագնապային վիճակ, խուճապային գրոհեր, կպչուն մտքեր, լարվածություն:
4. Քնի խանգարումներ
5. Քրոնիկական հոգնածություն, հյուծվածություն, թուլություն, հետաքրքրությունների կորուստ-ակնառու սոմատիկ պաթոլոգիայի բացակայության դեպքում և այլն:

Ոչ. Հասարակության մեջ շրջանառում է կարծիք` կարծրատիպ,  այն մասին, որ հոգեբույժին կամ հոգեբանին դիմելը  ամոթ բան է և նշանակում է, որ դիմող անձը «խելագար է»: Այդ կարծրատիպի պատճառով էլ , շատերը կամ չեմ ցանկանում բուժումն իրականացնել կամ էլ բազմաթիվ «բարի կամեցողների» խոհուրդներով ինքնակամ ընդհատում են այն: Հոգեկան առողջության մասնագետին այցելելը իրականում նշանակում է «ճանապարհ գտնել» զգացողությունների, վարքի և ալյնի հետ կապված խնդիրների լուծման համար: Դա նույնն է, օրինակ, ինչ  որ տեսողության հետ կապված խնդիրների դեպքում աչքի բժիշկին այցելելը (որը հիմնականում որևիցե  դիսկոմֆորտ չի առաջացնում այցելուի մոտ): Բուժման ընթացքում նաև դրվում է ախտորոշում: Ախտորոշումը իրենից ներկայացնում է եղած խնդիրների  հակիրճ նկարագրությունը և անհրաժեշտ է հետագա բուժական, իրավական, վերականգնողական և այլն ծառայություններ կազմակերպելու համար: Ախտորոշումը «դրոշմ» չէ և չի խոսում անձի «ով» լինելու մասին:

Հոգեբույժ – ունի բժշկական կրթություն, զբաղվում է հոգեկան խանգարումների ախտորոշմամբ և բուժմամբ (լայն իմաստով՝ նորմայից տարբեր հոգեկան վիճակ): Այսինքն՝ հոգեբույժը բժիշկ է, ով իրավունք ունի նշանակել համապատասխան դեղամիջոցներ։
Հոգեբան – ունի բարձրագույն կրթություն հոգեբանության ոլորտում, չունի բժշկական կրթություն և հետևաբար չունի դեղորայք նշանակելու իրավունք:
Որպես կանոն, հոգեբույժներն ու հոգեբանները սերտորեն համագործակցում են հոգեկան հիվանդության բուժման և ախտորոշման գործում:
Մարդիկ, ովքեր կցանկանան ինքնուրույն լուծել իրենց հոգեբանական խնդիրները, հաճախ դիմում են հոգեբույժի, հոգեբանի։ Մարդիկ խոսում են իրենց շփոթության, վախի զգացումների, հաղորդակցման խնդիրների, թերարժեքության բարդույթի, իրականության բարդ, հաճախ հակասական ընկալման, այլ մարդկանց և իրենց մասին, հոգեսեռական դժվարությունների մասին։ Նրանք ցանկանում են ելք գտնել խառնաշփոթ իրավիճակից, ընդլայնել ինքնաճանաչման հնարավորությունները, հաղթահարել ճգնաժամը, զգալ մարմնական ուրախություններ, բարձրացնել սեփական ինքնագնահատականը։

Ցանկացած դեղամիջոց, որը մենք  օգտագործում ենք կարող է պոտենցիալ վտանգ ներկայացնել, լինի դա ցավազրկող դեղամիջոց կամ վիտամիններ` հատկապես , եթե այն չի նշանակվում  և վերահսկվում մասնագետի կողմից: Անգամ սննդամթերքը, որը մենք օգտագործում ենք մեր առօրյա կյանքում, կարող է որոշ չափով վտանգավոր լինել, քանի որ մեծ է զանազան պեստիցիդների կամ բակտերիաների պարունակության հավանականությունը: Այնուամենայնիվ, չ՞է որ  մենք շարունակում ենք  ամեն օր սնունդ օգտագործել:

Ինչ խոսք որոշ դեղամիջոցներ, այնպիսին ինչպիսիք են բենզոդիազեպինները, կարող են կախյալության վտանգ հանդիսանալ: Սակայն այդ դեղամիջոցները կարող են նշանակվել և օգտագործվել, եթե կանոնավոր կերպով հսկողություն է սահմանված բուժող բժշկի կողմից: Հակադեպրեսանտները կախյալություն չեն առաջացնում( դա նույն չէ ինչ որ ալկոհոլը, նիկոտինը, ափիոն տեսակի դեղամիջոցները) : Սակայն ինչ վերաբերվում է չարաշահմանը, ցավոք սրտի այն բավականին տարածված է, հատկապես Եվրոպական երկրներում:Որոշ բժիշներ հաճախ ախտորոշում եմ կլինիկական դեպրեսիա,այն դեպքում եթե այն իրականում չկա,’’ առատորեն’’ նշանակելով “ցանկալի հակադեպրեսանտները’’:Սակայն պետք է նշել, որ չարաշահումն ու կախյալությունը տարբերվում են իրարից: